Trzy książki dla dzieci.
"O boćku, który nie był zmarzluchem"
Poznajcie historię bociana, a właściwie trzech i trzech małych żabek. Klekus, Bożydar i Kajetan to nie są zwykłe bociany. To wyjątkowo ptaki. Tak samo jak żabki Trapcia, Śmieszka i Drapcia. Między całą szóstką rodzi się przyjaźń, co w rzeczywistości nie jest możliwe. Ale tu na kartach książki dzieją się cuda.
"Żużu"
Tytuł powieści to jednocześnie imię głównej bohaterki. Dziecko, które urodziło się w kochającym małżeństwie, a które stało się oczkiem w głowie zarówno rodziców, jak i dziadków. Wkraczamy w świat niemowlaka i jego rozwoju a także zapoznawania się ze zwierzętami.
"Głodne buty"
To kontynuacja "Żużu". Dalsze losy rezolutnej dziewczynki, aczkolwiek pierwsze skrzypce wiodą musztardowe buty. Bo właśnie w nich człowiek zmierza przez życie. To one są świadkiem naszych codziennych przygód. One są ich strasznie głodne. Nie lubią nudy.
Podsumowanie:
Autorka pisze naprawdę lekko i przyjemnie. Te trzy książeczki przeczytałam swojej prawie siedmiolatce i słuchała z zainteresowaniem.
Bardzo podoba mi się to, że każda z książeczek zawiera rozdziały. Są one rozbudowane i interesujące pod względem wątków. Wyobraźnia zdecydowanie szaleje. Bez problemu przeniosłam się do bohaterów. Z uwagą śledziłam ich przygody. A tych było bardzo dużo.
Znajdziemy tutaj także powiedzenia a także młodzieżowe słówka. Tylko do jednego z nich mam zastrzeżenia jako pedagog "cholibka". Mi się kojarzy z przekleństwem i takiego słownictwa zabraniam córce używać. Ale tak poza tym to nie mam żadnych zastrzeżeń.
Książeczki zawierają przekazy, morały i i to właśnie chodzi. Aby edukowały i uczyły. Aby wskazywały co warto robić a czego kategorycznie nie wolno. Mamy tutaj między innymi szacunek dla ludzi, zwierząt i przedmiotów. Dbanie o to co mamy. Radość z drobiazgów. Odkrywanie świata. Spędzanie czasu z rodziną. A przede wszystkim empatia i troska. Uprzejmość i uśmiech.
Myślę, że możecie śmiało się skusić i zakupić tę książeczki swoim dzieciom. Szczególnie, że zawierają ilustracje takie zwyczajne jakie osobiście lubię, czyli nieprzesycone kolorystycznie. One są dodatkiem do historii, współgrającym z całością historii.
Polecam
Współpraca: Zuzanna Trojnacka-Dasiak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz