Opis:
Dwór przy Ogrodowej przynosi ukojenie jego mieszkańcom, ale skrywa też wiele bólu. Jest również schronieniem dla zabłąkanych i potrzebujących rodzinnego ciepła. Inka Żmudzka zatrzymała się tylko na chwilę w tym domu pełnym reliktów, duchów i tajemnic, a historyk Kuba Rybicki odwiedza Czarnów, skuszony opowieściami o wiedźmie, starym kluczu zawieszonym w wianku ze stokrotek i zatrutej rzece. Badania prowadzą go do miejsc ukrytych w lasach, a w starych zapisach i opowieściach odkrywa fakty, które dają odpowiedzi na pytania związane z przeszłością Rozalii Żmudzkiej.
Lilka i Fabian, Klaudia i Artur, Kinga, Ewa i Rajmund – każdy z bohaterów wierzy, że ich prababka nadal nad nimi czuwa. A szczęście rozkwitające jak kwiaty w ogrodzie wypełnia dom nadzieją i harmonią.
„Wianek ze stokrotek” to ostatni tom „Sagi rodziny z Ogrodowej”, wyjątkowej historii, która zdobyła serca czytelników.
Tom: V
Seria: Saga rodziny z Ogrodowej
Premiera: 24.08.2022
Ilość stron: 400
Wydawnictwo: Videograf S.A.
Moja opinia:
Dom przy Ogrodowej dodaje otuchy i dostarcza wiary oraz spokoju jego mieszkańcom a także całej rodzinie. Duch Rozalii czuwa nad nimi wszystkimi.
Każdy z bohaterów wije swoje szczęście na swój indywidualny sposób. I udaje im się złapać szczęście za nogi. Raj, Lilka, Fabian, Klaudia. Wszystko zmierza ku dobremu. Teraz tylko Inka została. Jako ostatnia z tej doświadczonej rodziny nie potrafi ruszyć do przodu. A nowo przybyły Jakub Rybicki budzi się zarówno fascynację, jak i przerażenie. Kuba zjawił się szukając odpowiedzi na wydarzenia z przeszłości. Pragnie dokopać się do samego dna przeszłości Rozalii.
Czy Inka uwierzy w siebie? Czy w końcu zapanuje harmonia? Co takiego odkryje Kuba? Jaka jest prawda o Rozalii?
Na ostatni tom niesamowicie emocjonalnej serii czekałam z ogromną niecierpliwością. Ta wielka familia już na samym początku, w pierwszym tomie skradła moje serce. Zostałam wówczas oczarowana nadanym klimatem. Symboliką kwiatów, kreacją bohaterów, zagmatwaniem życiowym bohaterów będących na zakręcie a przede wszystkim umiejętne dodanie przeszłości do teraźniejszości. Wydarzeń wojennych trzymających w ogromnym napięciu.
Autorka napisała genialną serię. Jestem nią zachwycona i oczarowana. Jej styl pobudza wyobraźnię. Sposób przelewania słów na papier powoduje, że oczyma wyobraźni przeniosłam się do wykreowanego świata. Do historii życiowej, realnej, rzetelnie przedstawionej.
Za każdym razem podczas czytania obszerniejszej serii jestem pod wrażeniem wielowątkowości oraz tego, że autor jest w stanie nad wszystkim zapanować. Ewelina zrobiła to perfekcyjnie. Tak bardzo mi się to wszystko spodobało, że aż pojawiła się myśl, iż z przyjemnością obejrzałabym to wszystko na wielkim ekranie. Najchętniej w roli serialu wieloodcinkowego. I mam nieodparte wrażenie, że gdyby zainteresowała się nią odpowiednia osoba seria miałaby szansę zaistnieć. Bo warto o niej mówić a jeszcze bardziej warto o niej pamiętać.
Śmierć małej dziewczynki Izy, przeszłość wojenna babki Rozalii, perypetie życiowe oraz miłosne bohaterów w teraźniejszości. A wszystko na tle obrazu rodziny. Spoiwa łączącego w trwałą całość. Gdzie nadzieja nigdy nie gaśnie. Gdzie wiara w drugiego człowieka nigdy nie umiera.
Finał wydarzeń wstrząsnął mną dogłębnie. Wszystkie wątki zostały wyjaśnione. Autorka zaserwowała tyle emocji, że moje serce biło jak oszalałe. Szczęście, radość mieszało się z obawami i strachem a wszystko zostało zwieńczone wzruszeniem oraz łzami niesprawiedliwości. Innego zakończenia nie wyobrażam sobie.
Składam autorce ogromne gratulacje za poczynienie takiej pasjonującej sagi. A wydawnictwu Videograf za to, że postanowiło ją wydać. To była świetna decyzja. Nie wyobrażam sobie bowiem tego, aby mogła historia Żmudzkich przeleżeć w szufladzie. Czytelnicy muszą ją poznać. I pokochać całym sercem, tak jak ja.
A Was, kochani zachęcam do czytania. Oczywiście z zachowaniem chronologii. Niech wszystkie kwiaty zagoszczą w waszej biblioteczce. Warto.
Polecam
Współpraca: Wydawnictwo Videograf S.A.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz